جی.پی.واسوانی در این نوشته با بیان شیوای خود داستان‌هایی حقیقی را روایت می‌کند. حکایت‌های واسوانی به زلالی و روانی رویدادهای زندگی‌ست، زیرا نشانه‌های هستی، برخلاف ظاهر پیچیده، بسیار گویا و رسا هستند. نگارنده چنان به ترسیم نقش‌های زندگی می‌پردازد که گویی به نرمی با خواننده سخن می‌گوید. این توانایی در سادگی نوشتار و در عین حال تأثیرگذار بودن آن به دلیل مهارت بالای نویسنده در فن سخنوری‌ست. نگارنده، راوی یک آیین نیست، بلکه از همۀ ادیان و آیین‌های معنوی گواه می‌گیرد که آدمی امانتدار آن یگانه است و پیوسته برای نگهداری بهینه از این ودیعه و به سلامت رساندن آن از سوی همان والای بی‌همتا راهنمایی می‌شود. این شاهد آوردن از تمامی راهیان معنوی، گیرایی بی‌مانندی به نوشتار واسوانی می‌بخشد؛ چرا که به روشنی اطمینان می‌دهد که مطالب کتاب دور از تنگ‌نظری‌ها و یکه‌تازی‌های معمول نوشته شده است.