نقش لوگوتراپیست وسعت بخشیدن به میدان دید بیمار است، تا آن‌جایی که معنی و ارزش‌ها در میدان دید و حیطه‌ی خودآگاه بیمار قرار گیرد. کسی که چرایی زندگی را یافته است، با هرچگونه‌ای خواهد ساخت. رنج وقتی معنا یافت، معنایی چون گذشت و فداکاری، دیگر آزاردهنده نیست. لوگوتراپی با در نظر گرفتن گذرایی هستی و وجود انسانی به جای بدبینی و انزوا، انسان را به تلاش و فعالیت فرا می‌خواند. اگر رنج را شجاعانه بپذیریم تا واپسین دم، زندگی معنی خواهد داشت، پس می‌توان گفت معنای زندگی امری مشروط نیست، زیرا معنای زندگی می‌تواند حتی معنی بالقوه درد و رنج را نیز دربرگیرد. در این کتاب ما با خسته‌ی مرکزی اگزیستانسیالیسم رویاروی می‌شویم که اگر زندگی کردن رنج بردن است، برای زنده ماندن باید ناگریز معنایی در رنج بردن یافت. لوگوتراپی روشی است که کمتر به گذشته توجه دارد، و به درون نگری هم ارج چندانی نمی‌نهد، در ازا توجه بیش‌تری به آینده وظیفه، مسئولیت، معنی و هدفی دارد که بیمار باید زندگی آنی خود را صرف کند.