من هنوز بستنی را، در خیابانهای پر ازدحام، لیس می‌زنم و لیس زنان سراسر خیابان و بستنی را می‌پیمایم… من هنوز هم به جانب شیشه‌ی پنجره‌ی بسته‌ی اتاق تو سنگی می‌پرانم، شاید که صدای شکستن بیدارت کند و به خیابانت بیاورد… من هنوز با تو می‌دوم، تا لب مرز، تا دوردست وطن، تا خانه یی مخروب، تا خط مقدم جبهه، تا کنار یک انفجار، تا زمین بازی پشت خانه‌ی همسایه… صبر کن! من در کنار تو جان می‌دهم نه در کنار منقل، نه با روح بازنشستگی، نه خسته، نه دلشکسته، نه بریده و نه آه و ناله کنان… نه… من نمی‌میرم، جوان پرواز می‌کنم…