غلامحسین ساعدی (1364-1314) با نام مستعار گوهر مراد از پرکارترین نمایشنامه نویسان روزگار خود به شمار می رفت. ساعدی از نخستین کسانی بود که با دیدگاهی انتقادی نسبت به وضعیت موجود، جایگاه روشنفکری و رسالت ادبی را در کانون نویسندگان باز تعریف کرد. درک دقیق ساعدی از سرکوب، فقر و ناملایمت های اجتماعی آثار او را بدل به تحلیلی روانشناسانه از جامعه معاصر خود نموده است. پرداختن به شخصیت های پریشان طبقات فرودست و تلاش او برای بیداری خفتگان محروم، کتاب (آشغالدونی) را به مانند سایر آثار ساعدی، در زمره ماندگارترین آثار ادبی ایران قرار داده است. شخصیت های اصلی این داستان را فقرا بازی می کنند که با نوعی اضطراب محیطی و ترس از آینده روزگار خود را می گذرانند. کتاب ماجرای پدر و پسری خانه به دوش است که در پی حوادثی به نزدیکی بیمارستانی نقل مکان کرده و گذر زمان زندگی شان را به آن نقطه پیوند می زند.